CHOPIN SONGBOOK

Myślę, że po jazzowych interpretacjach Chopina, którymi przed laty uraczył nas Andrzej Jagodziński, nikt nie spodziewał się, że może ukazać się coś równie fascynującego. Być może i dlatego pianista Kuba Stankiewicz początkowo bez entuzjazmu podszedł do propozycji nagrania pieśni Chopina. Twórczy niepokój jednak zwyciężył. A efekt znakomity; Kuba Stankiewicz z trącących myszką pieśni stworzył na wskroś współczesne jazzowe utwory o wyjątkowych walorach artystycznych. Niemała tu zasługa wokalistki Ingi Lewandowskiej, która swą ciepłą, matową barwą głosu znakomicie poradziła sobie z najtrudniejszym elementem - interpretacją partii wokalnych. Zrobiła coś, co mogło wydawać się niemożliwe. Do tego znakomici soliści: Henryk Miśkiewicz na saksofonie sopranowym i Grzegorz Nagórski na puzonie. O pulsujący rytm zadbali: kontrabasista Johannes Strasser i perkusista Łukasz Żyta.
Podwójna płyta zawiera polsko- i angielskojęzyczne wersje pieśni. A słucha się jej i słucha. I serce rośnie.
Dziennik Polski (05.12.2004)

Muzyki z wydanego albumu Kuby Stankiewicza "Chopin. Pieśni" miałem okazję posłuchać tuż przed Jazz Jamboree i byłem ciekaw, jak wypadnie na żywo. Zanim popłynęła "Smutna rzeka", pianista zagrał solo hymn festiwalu, starą pieśń "Swanee River". Trzeba przyznać, że była to interpretacja bardzo nastrojowa i znakomicie wprowadzająca w chopinowskie kompozycje pełne nostalgii. Stankiewicz dokonał intrygującej adaptacji oryginałów. Zachował melodie, które swym łagodnym głosem śpiewała sugestywnie Inga Lewandowska i znalazł miejsce dla jazzowych solówek. Sam lider grał wyjątkowo subtelnie, delikatnie muskając klawiaturę. Nastrój zadumy natychmiast udzielił się publiczności delektującej się brzmieniem fortepianu lidera, puzonu Grzegorza Nagórskiego, kontrabasu Jaromira Honzaka i muskanej szczoteczkami perkusji Łukasza Żyty. To była wyrafinowana muzyka, czerpiąca najlepsze wzory z klasyki i wzbogacona o jazzowe improwizacje. Świetny początek festiwalu, który dopiero dziś nabierze tempa.
Marek Dusza – Rzeczpospolita (Jazz Jamboree,18.10.2003)

Panie i panowie - Kuba Stankiewicz - tak zapowiadał drugą część piątkowego koncertu organizator i animator ostrowskiej sceny jazzowej Jerzy Wojciechowski. Po niezwykle żywiołowym, przepełnionym bijącą ze sceny elektrycznością występie Ewy Urygi na estradzie pojawił się Kwintet Kuby Stankiewicza, jednego z czołowych obecnie polskich pianistów jazzowych, z programem diametralnie różnym. Z propozycją mocno jazzową, ale jednak trochę ryzykowną. Zresztą chyba każdy, kto mierzy swe siły z kompozycjami Fryderyka Chopina, podejmuje pewne ryzyko, zwłaszcza kiedy tym kompozycjom nadaje nowe, uwspółcześnione aranże. Bilet w obie strony Stankiewicz wziął na warsztat pieśni wielkiego kompozytora, które w swym pierwotnym założeniu przewidziane były na fortepian i głos, nadając im nowe brzmienie i nową barwę. Pomagali mu w tym muzycy równie jak on znamienici: Jaromir Honzak (kontrabas), Łukasz Żyta (perkusja) i Grzegorz Nagórski (puzon). Nade wszystko pomagała jednak obdarzona aksamitnie inspirującym głosem, pełna wdzięku Inga Lewandowska. Wykonywane przez nią pieśni do tekstów takich mistrzów pióra, jak Adam Mickiewicz czy Zygmunt Krasiński, z pewnością nic nie traciły ze swej pierwotnej subtelności, a jednocześnie zdawały się, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ożywać tchnieniem współczesności. To nie był koncert, w którym na plan pierwszy wysuwałyby się jakieś indywidualne popisy, choć oczywiście każdy z instrumentalistów miał chwile, gdy to on był najważniejszy. W piątkowy wieczór Kwintet Kuby Stankiewicza zaproponował publiczności podróż do dawno minionej epoki, ale wsiadający do wehikułu czasu podróżni otrzymywali od razu bilet w obie strony. Dzięki temu nikt nie mógł czuć się zagubiony.
Jarosław Wszędybył – Jazz w Muzeum Festiwal (Ostrów Wielkopolski)